Menu
1999
Tijdens onze zoektocht naar een maatje voor onze American Stafford Jenna, maakten we in het asiel kennis met een jonge Cane Corso teef wiens leeftijd werd geschat op 10 maanden. We besloten haar te adopteren en gaven haar de naam Zoë.
Het werd snel duidelijk dat er in haar jonge leven een gebrek was aan socialisatie en opvoeding. De meest eenvoudige dingen zoals spelen en lopen aan de leiband waren haar vreemd, en in omgang met vreemde mensen en honden was ze onvoorspelbaar.
Zoë was erg aanhankelijk en in korte tijd onstond er een hechte band tussen ons. Ze was de eerste hond waarmee ik gehoorzaamheidstraining volgde, en intelligent als ze was leerde ze snel.
Gefascineerd door Zoë’s uiterlijk en karakter ging ik op zoek naar meer informatie over de Cane Corso die anno 1999 nog relatief onbekend was, en waarvan er in België en Nederland slechts enkele fokkers waren. Haar afkomst heb ik helaas nooit kunnen achterhalen. Aan het eind van dat jaar kwam ik in contact met de fokker Nancy Koper die destijds in Nederland woond, een contact dat altijd heeft standgehouden en door de jaren heen uitgroeide tot een vriendschap.
De tijd met Zoë was veel te kort, in 2001 ontsnapte ze uit de tuin en kwam om het leven na een aanrijding. Het verdriet was immens, net als het schuldgevoel omdat we er niet in geslaagd waren haar een veilige thuis te bieden.
2001
Ondanks de liefde voor onze American Stafford teefjes Jenna en inmiddels ook haar dochter Luca, misten we beiden de aanwezigheid van een Molosser in huis.
Ruim een maand na het verlies van Zoë brachten we een eerste bezoek aan een Cane Corso fokker in België. Enkele maanden later haalden we Atilla op, die zijn naam eer aandeed door uit te groeien tot een massieve reu, te groot en te zwaar voor het ras maar met een gouden karakter. Hij was enorm aanhankelijk en stabiel in omgang met mens en dier. Ook met hem volgde ik gehoorzaamheidstraining, hetgeen hij prima deed maar dan wel op zijn eigen, rustige tempo.
Bijna 4 mooie jaren mochten we van Atilla genieten, tot eind 2004 het noodlot toesloeg: hij kreeg een maagtorsie en werd geopereerd, ondanks de goede zorgen overleed hij enkele dagen later aan een inwendige bloeding, een gevreesde complicatie van een maagtorsie.
Verdriet, ongeloof en onmacht… verslagen bleven we achter en treurden samen met Jenna en Luca om het verlies van onze reus.
2005
De maagtorsie van Atilla stond op mijn netvlies gebrand, en de vrees om ooit nog een hond op deze manier te verliezen zorgde voor twijfel of er nog een Cane Corso in huis zou komen.
Maar zoals men zegt, “Eens een Cane Corso, altijd een Cane Corso”. De liefde voor het ras zat op dat moment al te diep, en 4 maanden later begaf ik me aan de zoektocht naar een geschikte fokker en pup. Hierbij richtte ik me op Frankrijk, waar een aantal Cane Corso’s me in die periode erg aanspraken. Het nest waarvoor ik ons aanmeldde werd geboren op 2 mei 2005, van de twee reutjes die geboren werden zou er één de onze worden.
Begin juli reisde ik samen met mijn moeder naar Frankrijk. De eindbestemming was Pineuilh, een dorpje gelegen tussen Bergerac en Bordeaux in het zuidwesten van Frankrijk.
Het moment dat ik Arek voor het eerst in mijn armen nam staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Vanaf het eerste moment overmand door liefde voor hem, en daarmee was het voornemen me nooit nog zo sterk aan een hond te hechten bij voorbaat gedoemd om te mislukken.
Dat de band tussen ons zó sterk zou worden had ik echter nooit kunnen voorzien.
Arek was een droom van een pup: temperamentvol, alert, slim en aanhankelijk. Hij was op jonge leeftijd al zeer dominant ten opzichte van andere honden, een eigenschap die mijn geduld en doorzettingsvermogen later op het trainingsveld en in de showring meermaals zwaar op de proef zou stellen. We trainden intensief, en rond zijn tweede levensjaar blonk Arek uit zowel in de gehoorzaamheid als op tentoonstellingen met een lange lijst van uitstekende resultaten tot gevolg.
Inmiddels werd hij regelmatig gevraagd als dekreu. Vele jaren later besefte ik pas dat dat niet altijd om de juiste redenen gebeurde, en dat een aantal fokkers louter voor hem koos vanwege de kampioenstitels en zijn ‘populaire’ grijze vacht. Ondanks dat de beweegredenen niet altijd de juiste waren, zagen we dat Arek rastypische eigenschappen vererfde die bijna in elk nest terugkwamen. Stilaan groeide het idee om te starten met een eigen kennel.
2008
Begin 2008 nam ik contact op met Montse Fernández van de Spaanse kennel ‘Rothorm Jy Dream’. Enkele maanden na een eerste bezoek aan haar, importeerden we onze eerste Cane Corso teef ‘Rothorm Jy Dream Million Dollar Baby’, die we Mauri noemden.
2009
Onze kennel werd uitgebreid met de komst van drie teven, waaronder Rothorm Jy Dream V for Vendetta uit Spanje en Saxellum Nina uit Italië.
Vendetta werd net als Mauri gefokt door Montse Fernández en kwam als pup bij ons wonen. Nina was net 1 jaar oud toen ik eind 2009 naar Zuid-Italië reisde om haar op te halen. De derde teef die we importeerden zou nooit deel uitmaken van ons fokprogramma. Haar naam was Bora, ze overleed in 2011 aan de gevolgen van leishmaniose, een parasitaire aandoening waarmee ze reeds voor haar komst naar België besmet raakte.
2010
Onze kennelnaam ‘dei Molossi d’Eburon’ werd goedgekeurd door de FCI.
In mei van dat jaar werd het eerste nest geboren, drie reutjes uit de combinatie Arek en Mauri: de start van Molossi d’Eburon.
Uit deze drie reuen kozen we ‘Jaws dei Molossi d’Eburon’, een veelbelovende pup die uitgroeide tot een rastypische Cane Corso met een meer dan fantastisch karakter.
Jaws trad in de voetsporen van zijn vader en behaalde reeds op jonge leeftijd uitmuntende resultaten op tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Hij werd erg gewaardeerd door collega fokkers en specialist-keurmeesters, en is voor mij vanwege zijn rastype nog steeds de meest opmerkelijke Molossi d’Eburon.
2009-2016
In 2011 importeerden we met Rus Best Lane Domingo Drago een reu uit Rusland. In 2011 en 2012 namen we afscheid van onze American Stafford meisjes Jenna en Luca.
Beiden op een respectable leeftijd, maar dat maakt het verdriet er niet minder om.
De jaren 2009 tot 2016 waren intensief, druk en gevuld met het volgen van cursussen, deelname aan shows en reizen naar het buitenland om zoveel mogelijk kennis te vergaren. Ons fokprogramma krijgt vorm, we fokken meerdere nesten en het wordt duidelijk dat Arek als stamvader zijn stempel drukt, niet alleen op zijn directe nazaten maar ook op zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen.
Succes en teleurstellingen wisselden mekaar af in deze periode, en we kenden zowel vreugde als verdriet. Hechte vriendschappen ontstonden, waarvan er een aantal later niet zo hecht bleken te zijn dan gedacht terwijl andere met het verstrijken van de tijd alleen maar hechter werden. Immens verdriet om het verlies van honden: soms verwacht, soms compleet onverwacht.
Ik zou willen zeggen dat het je hardt, maar niets is minder waar.
Eind 2016 verhuisde ik samen met 10 honden naar Italië. De periode die hier aan vooraf ging en die hierop volgde was voor niemand gemakkelijk. Twee honden, Vendetta en Drago, bleven bij mijn ex-partner Aloïs in België wonen.
Een ingrijpende beslissing en het einde van een tijdperk voor ons, na jarenlang vreugde en verdriet gedeeld te hebben en na samen vele nesten geboren te zien worden. Molossi d’Eburon is ontstaan uit onze gezamenlijke liefde en passie voor de honden, voor het ras. Het fokken en houden van honden op de manier waarop wij dat deden gaat gepaard met vele opofferingen en investeringen van beide partners. Het spreekt dan ook voor zich dat er nooit sprake geweest zou zijn van een kennel mochten we er niet beiden onze schouders onder gezet hebben.
Katja Chtuka
katja@canecorsoinfo.it
+39(0)353 317 5580
25080 Muscoline (BS)
Italië
