Arek werd geboren in Frankrijk en kwam op de leeftijd van 8 weken bij ons wonen, 6 maanden na het overlijden van onze eerste Cane Corso reu Atilla. Met de pijn en het verdriet om het verlies van hem nog vers in het geheugen had ik me voorgenomen me nooit meer zo sterk aan een hond te hechten. Dat bleek onmogelijk te zijn, het moment dat ik Arek voor het eerst in mijn armen nam was het begin van een verhaal zonder einde.

Als jonge pup blonk hij reeds uit in gehoorzaamheidstraining. In 2007 behaalde hij zijn officiële gehoorzaamheidsbrevet, zijn will to please en intelligentie maakten het werken met hem tot een fantastische belevenis. Die will to please toonde hij ook in de showring, waar hij zonder uitzondering blijk gaf van zijn geweldige attitude en het ene uitstekende resultaat na het andere behaalde.

Arek was temperamentvol, waaks, intelligent en een tikkeltje eigenzinnig, maar bovenal was hij enorm aanhankelijk. Vreemde reuen tolereerde hij niet in zijn omgeving, in omgang met mensen was hij sociaal en gek op aandacht.

Hij is de hond die aan de basis ligt van mijn passie voor en bezetenheid van de Cane Corso, de stamvader van Molossi d’Eburon. Door de jaren heen werd hij vader van meerdere nesten in binnen- en buitenland. In 2010, het jaar waarin Molossi d’Eburon opgericht werd, werd hij vader van een nest met onze eigen Mauri. De jaren verstreken, en zijn nazaten traden in zijn voetsporen door uitstekende tentoonstellingresultaten te behalen. Op de leeftijd van 8 jaar nam Arek nog enkele keren deel in de veteraanklasse, waar hij toonde dat hij nog de allures en attitude nog steeds had.

De band tussen ons was zodanig sterk dat de gedachte alleen al hem ooit te verliezen onverdraaglijk was. In 2014 werd deze gedachte helaas realiteit. De klachten begonnen kort na het intreden van zijn negende levensjaar. Diverse onderzoeken brachten niets aan het licht, het was een kijkoperatie die uiteindelijk duidelijkheid verschafte. De diagnose was lymfeklierkanker, met uitzaaiingen in de darmen.

Mijn jongen, die nooit eerder ziek geweest was, die nog zo vrolijk als een pup door het leven ging en waarvan ik dacht dat hij minstens 12 jaar oud zou worden, zou er binnen zeer korte tijd niet meer zijn. De onmacht, het ongeloof en vooral het verdriet waren immens. Op 8 juli 2014 werd hij rustig ingeslapen,
Twee maanden voor hij ziek werd, dekte hij voor het laatst een teefje bij een collega-fokker. Een week na zijn overlijden haalde ik uit dat nest zijn dochter ‘Fjury’ op. Een teef die zowel in uiterlijk als karakter sterk op haar vader lijkt.

De tijd vlakt de scherpe kantjes van het verdriet af, maar het gemis is levenslang.
Arek drukte zijn stempel op Molossi d’Eburon. Zijn aanwezigheid is nog steeds duidelijk zichtbaar in het karakter en de rastypische kenmerken van zijn nageslacht, die van generatie op generatie overgaan.